niedziela, 25 września 2016

Książki youtuberów!

Hej, hej, w związku z tym, że mam mały drukowstręt i niekoniecznie chcę teraz cokolwiek czytać, to chcę napisać Wam dzisiaj opowiedzieć troszkę o książkach youtuberów, które mam, które chciałabym przeczytać i w ogóle, co sądzę o całym fakcie, że ludzie internetu wypuszczają na rynek książki.

Zacznę od ostatniej kwestii. Moim zdaniem wszystko zależy, czy youtuber robi książkę tylko dla pieniędzy, czy chce rzeczywiście chce coś przekazać. Bo to od razu widać. Jeżeli ktoś robi coś dla pieniędzy, to często robi to byle jak (kolokwialnie: na odpierdziel), a w wydawnictwie z tego byle czego cała ekipa robi dzieło sztuki. Tak to wygląda. Natomiast jeśli autor chce wyrazić siebie swoim dziełem, to trwa w tworzeniu książki od początku do końca, nie opuszcza swojego papierowego dziecka nawet na krok, aby być dumnym z efektu.


Książki, które posiadam:
  • Wojciech Drewniak "Historia bez cenzury" - przyznam szczerze, że zaczęłam tę książkę, ale pożyczyłam ją któregoś dnia bratu i zajęłam się czymś innym. Bardzo chcę dokończyć ją czytać, bo uwielbiam kanał "Historii bez cenzury" (bardzo pomógł mi w polubieniu historii i teraz jestem w klasie o profilu humanistycznym, a nauka tego przedmiotu to dla mnie przyjemność), gdzie prowadzący przedstawia przeszłość w bardzo przystępny sposób.
  •  Włodek Markowicz, Karol Paciorek "Lekko Stronniczy. Jeszcze więcej" - wszystkie odcinki Lekko Stronniczych do tej pory obejrzałam dwa razy, ale zapewne na tym się nie skończy.
  • Włodek Markowicz "Kropki" - tej książki byłam niesamowicie ciekawa, pochłonęłam ją dosyć szybko zaraz po kupnie. To coś zupełnie innego, coś co powinien przeczytać nawet ten, który nie ma pojęcia kim jest Włodek. Myśli tam zawarte skłaniają do przemyśleń i otwierają oczy na niektóre rzeczy.

Książki, które chciałabym przeczytać:
  •  Connor Franta "A work in progress"
  • Tyler Oakley "Binge"
Przyznam szczerze - nie oglądam ani Connora ani Tylera, ale jest coś,co mnie ciągnie do tych książek i niesamowicie żałuję, że nie zostaną one wydane po polsku, a na widok ich regularnych cen mój portfel płacze. 

 Pewnie na koniec się spytacie: ale Paulina, co z książkami innych wybitnych youtuberów? A duologia "Girl Online"? Odpowiem jedno: nic. Dla przykładu, książka Radka Kotarskiego przypomina mi zlepek informacji z bezużytecznej albo demotywatorów.  Poradnik Red Lipstick Monster na nic mi się nie przyda, bo nie maluję się jakoś profesjonalnie i nie potrzebuję tego aż tak bardzo. A "Girl Online"...? Cóż, miałam okazję przeczytać kawałek pierwszej części i śmierdzi kilometrami jak fanfiction. Nie chcę czytać tych książek. I tyle.

Dajcie znać, jakich youtuberów Wy oglądacie i jakie książki ludzi internetu mieliście okazję czytać. A ja, zainspirowana własnym postem, już w niedługim czasie obiecuję post o książkach muzyków, gdzie, jak się okazuje, można znaleźć nie tylko biografie.

Paulina♥

środa, 21 września 2016

"Pewnego dnia" David Levithan | RECENZJA

Tytuł: "Każdego dnia"
Autor: David Levithan
Gatunek: literatura młodzieżowa
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
Liczba stron: 256
Cena detaliczna: 33zł
Kupione 


"Każdego dnia szesnastoletni A budzi się - bez ostrzeżenia - w innym ciele i w innym miejscu.

A pogodził się ze swoim wyjątkowym losem, ustalił nawet zasady, których stara się przestrzegać. Nie angażować się. Nie rzucać się w oczy. Nie mieszać w cudzym życiu.

Aż do pewnego poranka, kiedy A budzi się w ciele Justina i poznaje jego dziewczynę, Rhiannon. Od tej chwili przestają obowiązywać wszelkie reguły, bowiem A wreszcie znalazł kogoś, z kim pragnie być – każdego dnia, bez wyjątku"

 ~LubimyCzytać


A to teoretycznie chłopak, chociaż sam określał się jako osobę raczej bezpłciową. Nie ma pojęcia, dlaczego codziennie budzi się w innym ciele - tak po prostu się dzieje. Jego życie przed poznaniem pewnej dziewczyny jest bez rewelacji - stara się żyć życiem różnych ciał tak, aby nie namącić ich w życiach i dostosowuję się do ich stylu życia, rodzin, przekonań, przyzwyczajeń. Pewnego dnia jednak znajduje się w ciele Justina i poznaję jego dziewczynę - Rhiannon - i jego życie staje na głowie. A zakochuje się bez pamięci. Każdego następnego dnia stara się dotrzeć do dziewczyny, często kosztem ludzi, w których się znajduje. Spotyka się z nią, ale jego uczucia są mieszane. Czy robi dobrze? Czy Rhiannon czuje się komfortowo, codziennie widząc inną osobę, która jest tą samą osobowością w środku?

David Levithan tworzy postać, która pomimo swojego magicznego i niewyjaśnionego problemu postanawia zacząć żyć sobą, chociaż teoretycznie nie powinien. Postaci powieści są dosyć różnorodne i pokazują różne cechy charakteru. A to zdecydowanie wytrwałość i determinacja w dążeniu do celu. Rhiannon określiłabym jako osobę niezdecydowaną. W "Każdego dnia" często trudno jest określić jej emocje. Justin, chłopak Rhiannon, to najgorszy typ chłopaka - obojętny, często niewyżyty, obrażony na cały świat, sam nie wie, czego chce.

"Każdego dnia" jest pisane z perspektywy A. Natomiast powstała druga część tej książki zatytułowana "Pewnego dnia", która została napisana z perspektywy Rhiannon. Myślę, że to dopełnienie było potrzebne, bo główna bohaterka nareszcie wyjaśnia swoje wątpliwości i emocje względem A i Justina.

Uważam, że Levithan jest dosyć niedoceniany, a o jego książkach słyszy się dosyć mało. To, co pokazał we współautorstwie z Johnem Greenem to zdecydowanie za mało. Bardzo żałuję, że reszta jego książek nie jest wydana w Polsce, bo jestem pewna, że są jeszcze lepsze niż "Każdego dnia" lub kolaboracje z innymi pisarzami.

Fabuła: 9/10
Bohaterowie: 7/10
Styl pisania: 8/10
Ogólnie: 8/10

Dajcie znać, co sądzicie o twórczości Levithana i czy czytaliście "Każdego dnia". Ja tymczasem powracam do tematów o Bilblii na polski, której zaczynam mieć powoli dosyć.

Paulina♥

niedziela, 18 września 2016

"Brudny świat" Agnieszka Lingas-Łoniewska | RECENZJA

 
Tytuł: "Brudny Świat"
Autor: Agnieszka Lingas-Łoniewska
Gatunek: romans
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 293
Cena detaliczna: 32zł
Wypożyczone


 "Dramat. Historia zepsutego rockmana Tommy'ego Cordella i zdolnej autorki tekstów, Kathriny Russell. Obydwoje mają za sobą traumatyczne przeżycia i teraz pracują razem, odnajdując w tej drugiej osobie bratnią duszę. Ale... zło jest wszędzie, a przeszłość zawsze potrafi dogonić tych, którzy przed nią uciekają."
 ~ agnesscorpio.blogspot.com, blog autorki

Odkąd zaczął się rok szkolny, mam ochotę czytać same lekkie książki, niewymagające ode mnie większego skupienia nad fabułą, które nie zajmą mi dużo czasu w czytaniu i nie będę miała po nich szoku książkowego. Czy "Brudny świat" jest taką pozycją? Nie do końca.

Los Angeles to miasto, gdzie spełniają się marzenia i wszystko może się zdarzyć. Kati Russell wkrada się za kulisy koncertu zespołu Semtex, gdzie wręcza boskiemu Tommy'emu Cordellowi kilka swoich tekstów piosenek, po czym dostaje pracę jako tekściarka. Na początku jest zawiedziona wokalistą i jego stosunkiem do kobiet, ale potem oboje zakochują się w sobie bez pamięci. Znany schemat, prawda? Myślałam tak samo i zaczynając czytać tę książkę bawiłam się prześwietnie. Musicie wiedzieć, że w moim życiu przewinęło się mnóstwo typowych fanfików, gdzie główna bohaterka zostaje znaleziona w tłumie i najprzystojniejszy frontman się w niej zakochuje. W "Brudnym świecie" sprawy są przedstawione nieco bardziej realnie - Kati staje się osobą publiczną, więc paparazzi muszą wsadzić wszędzie nosa. Szybko dowiadują się, że kobieta ma syna. Prędkość, z jaką rozchodzą się plotki jest szybsza niż światło. Czy to syn Tommy'ego? Jeśli nie, to gdzie jest ojciec? A może to tajemniczy kolega, o którego tak zazdrosny jest boski Cordell? Wokalista Semtexu też nie ma łatwo - trudno jest mu połączyć życie rockmana z próbą codziennego życia z ukochaną.

Mimo wsparcia ze strony siostry Kati i brata Tommy'ego (którzy, swoją drogą, też stali się parą), historia nie kończy się szczęśliwie. Po zamknięciu książki zmroziło mi nieco krew. Ostatnie dwadzieścia stron to istna sensacja, po której trochę trudno było mi się pozbierać, ze względu na to, że zawsze jest mi szkoda bohaterów, do których się przywiązuję.

Kati i Tommy to osoby bardzo żywiołowe, wiedzą dobrze czego chcą, jednak przeszłość jest dla nich bezlitosna - wraca jak bumerang, do tego uderza ze zdwojoną siłą.

"Brudny świat" pierwotnie był fanfiiem publikowanym w internecie, potem został wydany jako książka. Różnica tkwi w tym, że w porównaniu np. z "Afterem" Anny Todd, nie zrobiono z tego pięciu części na siłę i dla pieniędzy, a fabuła nie ciągnie się w nieskończoność, jest dosyć dynamiczna i trzyma w napięciu.

Małą ciekawostką na temat książek Angieszki Lingas-Łoniewskiej jest to, że na końcu powieści możemy znaleźć playlistę z piosenkami, których autorka słuchała podczas tworzenia książki. Z tego, co wiem, w większości jej książek można znaleźć takie listy piosenek, co jest dosyć dużym umileniem dla tych, którzy lubią słuchać muzyki podczas czytania i wczuwają się w ten sposób w fabułę.

Fabuła: 5/10
Bohaterowie: 6/10
Styl: 7/10
Ogólnie: 6/10

Podsumowując, mimo że dobrze się bawiłam czytając tę książkę, nie jest to jednak lektura najwyższych lotów. Miejscami denerwująca, miejscami przewidywalna. Od typowego, taniego fanfika ratuje ją podłoże psychologiczne bohaterów i ich dramatyczna przeszłość, która jest trochę bardziej rozbudowana niż w co drugiej pozycji na wattpadzie.

Dajcie znać, czy wcześniej zetknęliście się z twórczością Lingas-Łoniewskiej i czy podobało się Wam. Ja z pewnością nie dam sobie z nią spokoju, bo poczytałam kilka opisów innych jej książek i jestem bardzo zainteresowana "Obrońcą nocy" i "Skazanymi na ból".

Paulina♥

środa, 14 września 2016

Czytelnicze nawyki TAG

Dzisiaj przychodzę do Was z luźnym TAGiem (znów mnie nikt nie otagował, no cóż), w którym będziecie mogli poznać mnie nieco ciutkę lepiej od książkowej strony.

1. Czy masz w domu konkretne miejsce do czytania? 
Nie mam, ale najprzyjemniej czyta mi się na łóżku lub na podłodze przed łóżkiem. Ah, i jeszcze lubię fotel przed biurkiem, bo mogę się na nim skulić.

2. Czy w trakcie czytania używasz zakładki, czy przypadkowych świstków papieru?
Staram się używać zakładek, które robię sama, ewentualnie używam jakichś zdjęć albo jeśli uczę się na sprawdzian to używam złożonej kartki z notatkami.


3. Czy możesz po prostu skończyć czytać książkę? Czy musisz dojść do końca rozdziału, okrągłej liczby stron? 
Zależy od książki. Kiedy czytałam "Światło, którego nie widać" albo "Igrzyska Śmierci" starałam się doczytać do końca rozdziału. Jeżeli natomiast mam książkę typu "Opium w Rosole" lub "Każdego dnia" (David Levithan), gdzie rozdziały były przydługawe lub nie zaczynały się od nowej strony, to wolałam doczytać do pełnej liczby stron. No chyba że przeczytałam już tyle, że wypali mi zaraz oczy, to doczytuję do końca strony i odkładam książkę.

4. Czy pijesz albo jesz w trakcie czytania książki?
Raczej nie, nie mogę się skupić, kiedy coś chrupię albo piję.

5. Czy jesteś wielozadaniowa? Potrafisz słuchać muzyki lub oglądać film w trakcie czytania? 

Potrafię słuchać muzyki, ale oglądanie filmu i czytanie książki...? To raczej nie wchodzi w grę.

6. Czy czytasz jedną książkę, czy kilka na raz? 
Staram się czytać jedną, ale ostatnio nie udaję mi się to. Zdarza mi się czytać nawet trzy książki jednocześnie, ale muszą one być z zupełnie innych beczek, np. obyczajówka, thriller i manga.
7. Czy czytasz w domu, czy gdziekolwiek?
Częściej w domu, ale lubię też czytać wracając autobusem do domu, o ile ktoś mnie ciągle nie szturcha i nie krzyczy nad uchem.

8. Czytasz na głos, czy w myślach? 
Zdecydowanie w myślach. Czas czytania na głos minął w czasach podstawówki, kiedy uczyłam się ładnej dykcji.


9. Czy czytasz naprzód, poznając zakończenie? Pomijasz fragmenty książki? 
Raczej nie zdarza mi się to, ale jeśli powieść (zwykle kryminał lub thriller) jest tak nudny, a ja już domyślam się, kto może być sprawcą, to przekartkowuję kilka ostatnich stron książki upewniając się, że miałam dobre przeczucia.


10. Czy zginasz grzbiet książki?
Muszę przyznać, że kiedyś nie zwracałam na to większej uwagi, ale raczej nie zaginam grzbietów. Jeśli tak się stanie - trudno.



Mam nadzieję, że podoba się Wam taki krótki i treściwy post dzisiaj. Niestety, liceum daje w kość i jeśli ktoś myśli, że wybierając humana idzie na łatwiznę, to grubo się myli.

Paulina♥

niedziela, 11 września 2016

"Światło, którego nie widać" Anthony Doerr | RECENZJA

Tytuł: "Światło, którego nie widać"
Autor: Anthony Doerr
Gatunek: fikcja historyczna
Wydawnictwo: Czarna Owca
Cena detaliczna: 39,99zł
Liczba stron: 640 
Kupione


"Książka nagrodzona tytułem Książki Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna.

Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch.
Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner znajduje zepsute radio, naprawia je i wkrótce staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu radioodbiorników. Odtąd Werner poznaje świat, słuchając radia.
Kiedy hitlerowcy wkraczają do Paryża, dwunastoletnia Marie-Laure i jej ojciec uciekają do miasteczka Saint-Malo w Bretanii.
Werner Pfennig trafia tam kilka lat później. Służy w elitarnym oddziale żołnierzy, który zajmuje się namierzaniem wrogich transmisji radiowych. Podczas nalotu aliantów na Saint-Malo losy tej dwójki splatają się"

~LubimyCzytać


Książkę postanowiłam kupić sobie po wielu pozytywnych ocenach na LubimyCzytać i przez to, że wielu booktuberów polecało ją. Mogę śmiało powiedzieć, że się nie zawiodłam.

Akcja dzieje się podczas drugiej wojny światowej. Wojska niemieckie wtargają do Francji, w Europie panuje chaos. Historia zaczyna się na początku sierpnia 1944 roku, pierwsze kilka rozdziałów to ciekawe, krótkie opisy postaci, wprost zachęcające do dalszego poznania fabuły.
Następnie mamy przeskok do roku 1934, dziesięć lat wstecz. Od tamtej pory poznajemy historię małej Paryżanki Marie-Laure i niemieckiego chłopca Wernera. Marie-Laure straciła wzrok w wieku sześciu lat. Od tamtej pory jej ojciec budował jej drewniany plan miasta, dopracowany w najmniejszych szczegółach, pełen skrytek i schowków. W tym samym czasie Werner dorasta ze swoją siostrą Juttą w domu dziecka. Werner odkrywa swoją pasję - potrafi naprawić radio, stara się wynaleźć kilka nowych rzeczy ułatwiających życie Frau Elenie - opiekunce w domu dziecka. W wieku kilkunastu lat zostaje wywieziony do przymusowej szkoły dla nastoletnich Niemców, gdzie zostaje niemalże wykończony fizycznie i psychicznie. Wszystko tylko po to, żeby mógł potem pójść do wojska.

Mogłabym dalej ciągnąć opowiadanie o historii, ale boję się, że mogłabym coś niepotrzebnie zaspojlerować. Mimo, że powieść ma prawie 650 stron, czyta się ją niesamowicie szybko - średnia długość rozdziałów to około trzy-cztery strony, a fabuła jest tak wciągająca, że chciałoby się ją pochłonąć za jednym razem.
Przez pewien czas miałam awersję do książek o tematyce wojenne, głównie ze względu na kilka lektur szkolnych, ale "Światło, którego nie widać" uratowało nieco moje zdanie o książkach tego typu. Język tej powieści jest niesamowicie lekki, raczej na próżno szukać tutaj długich opisów ciężkiej artylerii czy zagmatwanych prób wytłumaczenia polityki władców wojennych.
Bohaterowie mają niesamowicie ciekawe podłoże psychologiczne - Marie-Laure straciła wzrok i musi poznawać świat na nowo, często napotykając na swojej drodze przeszkody lub groźby, a Warner stracił rodziców w bardzo młodym wieku. Oboje nie mają łatwo, zwłaszcza, że ich dzieciństwo opiera się często na strachu przed nieubłaganie przybywającą wojną.

Fabuła: 9/10
Bohaterowie: 10/10
Styl pisania: 9/10
Ogólnie: 9/10
Mam przeczucia, że "Światło, którego nie widać" będzie książką w moim TOP 5 książek 2016 roku. Po prostu nie mam słów do tej powieści, była taka niesamowita! Polecam ją wszystkim fanom książek o tematyce wojennej, ale także tym, którzy lubią małe dreszczyki emocji, bo kilka razy można się nieźle wystraszyć, poznając wojenne realia.

Dajcie znać, czy czytaliście lub czy zamierzacie przeczytać tę książkę oraz co sądzicie o moich (czasem przydługawych) recenzjach.
Ah, dziękuję za pierwsze 1000 wyświetleń! To niesamowicie wiele dla mnie znaczy.

Paulina♥

środa, 7 września 2016

5SOS BOOK TAG

Przychodzę dziś do Was z luźnym TAGiem z pytaniami związanymi z zespołem 5 Seconds of Summer od Desia czyta (wideo). Tak, bardzo lubię 5SOS, a że Desia poprosiła o robienie jej autorskiego TAGu na blogach, to postanowiłam go zrobić.

1. She looks so perfect - najładniejsza książka na twojej półce
Chciałam tu umieścić trylogię "Igrzysk Śmierci" Suzanne Collins, bo filmowe okładki urzekają mnie za każdym razem, kiedy na nie patrzę, ale zerknęłam na moją biblioteczkę i mój wzrok od razu odnalazł "Niezbędnik obserwatorów gwiazd" Matthew Quicka oraz "Fangirl" Rainbow Rowell. Obie te książki są od wydawnictwa Moondrive. Są po prostu boskie! Kolorystyka tych okładek oraz postacie na nich są bardzo dobrane i prześliczne.

2. Amnesia - książka, o której chciałbyś zapomnieć

Zdecydowanie "Dziewczyna z pociągu" Pauli Hawkins. Książka była tak słaba i wiała nudą, że już od około 70 strony znałam sprawcę wydarzenia, a przeczytanie tej książki było tylko kwestią upewnienia się, że się nie mylę.
3. Don't stop - książka, której nie chciałeś kończyć

Niedawno skończyłam czytać "Światło, którego nie widać" Anthony'ego Doerra i była to książka, którą musiała sobie dawkować, żeby jej zbyt szybko nie skończyć. Piękna historia o niewidomej francuskiej dziewczynie i niemieckim chłopcu, z czasem trwania podczas drugiej wojny światowej była niesamowita i do tej pory boję się otworzyć jakąkolwiek inną książkę, bo wiem, że nie będzie taka świetna. Recenzja książki w niedzielę.
4. Kiss me kiss me - największy książkowy crush

Czytając to pytanie zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nigdy nie miałam książkowego crusha, ale mogę tu wcisnąć Harry'ego Hole z serii kryminałów Jo Nesbo. Mimo, że Harry kończy w tym roku 51 lat, jest alkoholikiem i jest bardzo problemowy, to zakochałam się w nim bez pamięci. Ten pan komisarz po prostu coś w sobie ma.
5. The only reason - książka kupiona ze względu na okładkę

Wspomnę tutaj o trylogii "Legenda" ("Rebeliant", "Wybraniec", "Patriota"), które kupiłam kilka dni temu. Niesamowicie podobają mi się emblematy na okładkach, a kiedy sięgnęłam do opisu i przeczytałam, że to dystopie, to w moich myślach pojawiło się "o tak, kupisz to". Ale wstępnie chciałam kupić te książki ze względu na okładki.

6. Permanent vacation - książka, która kojarzy Ci się z latem

(Situłejszyn, noł motiwejszyn, destinejszyn, permanent wekejszyn)
Z wakacjami kojarzy mi się każda książka Johna Greena, najbardziej chyba "Papierowe miasta". Mimo że akcja rozgrywa się podczas roku szkolnego, to przygoda Quentina szukającego Margo nadaje książce wakacyjny smaczek.
7. Heartbreak girl - książka, która złamała Ci serce

A żeby to jedna... Czytając "Szukając Alaski" i "Gwiazd naszych wina" Johna Greena wylałam ocean łez, płakałam przy "Igrzyskach Śmierci" Suzane Collins, kryminałach Jo Nesbo... Mogłabym podczepić tutaj kilka fanfików, które uśmiercały moich idoli chorobami psychicznymi albo wojnami. Za dużo.

8. Jet Black Heart - ulubiony czarny charakter

Po długich zastanowieniach pozostawiam pytanie bez odpowiedzi. Nie przypominam sobie aż takich czarnych charakterów, że aż ich zapamiętałam. Ale jestem niemalże pewna, że pewnego razu przeczytam taką książkę, którą będę rzucała po ścianach przez czarny charakter.

Na dzisiaj to tyle. Pierwsza liceum od początku daje ostro w kość, ledwo ogarniam wszystko wokół. Mam nadzieję, że u Was jest OK, dajcie znać.

Paulina♥

niedziela, 4 września 2016

"Dziewczyna z pociągu" Paula Hawkins | RECENZJA

Tytuł: "Dziewczyna z pociągu"
Autor: Paula Hawkins
Gatunek: thriller
Wydawnictwo: Świat Książki
Cena detaliczna: 32,90zł
Liczba stron: 328
Kupione 

Zaczął się rok szkolny, a że nie bardzo mam jak się poznęcać nad moimi nowymi znajomymi (jeszcze ich nie znam), to poznęcam się nad książką.

"Dziewczyna z pociągu" była pozycją, która miała zrewolucjonizować moje czytelnicze życie. Wiele razy polecana przez ludzi z mojego otoczenia. I im więcej było tych poleceń, tym większe miałam wątpliwości.


"Rachel każdego ranka dojeżdża do pracy tym samym pociągiem. Wie, że pociąg zawsze zatrzymuje się przed tym samym semaforem, dokładnie naprzeciwko szeregu domów.

Zaczyna się jej nawet wydawać, że zna ludzi, którzy mieszkają w jednym z nich. Uważa, że prowadzą doskonałe życie. Gdyby tylko mogła być tak szczęśliwa jak oni.

I nagle widzi coś wstrząsającego. Widzi tylko przez chwilę, bo pociąg rusza, ale to wystarcza.

Wszystko się zmienia. Rachel ma teraz okazję stać się częścią życia ludzi, których widywała jedynie z daleka. Teraz się przekonają, że jest kimś więcej niż tylko dziewczyną z pociągu.

NAJSZYBCIEJ SPRZEDAJĄCY SIĘ DEBIUT DLA DOROSŁYCH W HISTORII BRYTYJSKIEGO RYNKU.

CO 6 SEKUND KTOŚ W STANACH ZJEDNOCZONYCH KUPUJE TĘ KSIĄŻKĘ.

MILIONY EGZEMPLARZY SPRZEDANYCH NA CAŁYM ŚWIECIE.

POWIEŚĆ UKAŻE SIĘ W 44 KRAJACH."


 ~ LubimyCzytać


Gdybym przeczytała tę książkę zanim zaczęłam czytać skandynawskie kryminały, to może i uznałabym ją za całkiem niezłą, ale w tej chwili uważam ją za jedną wielką pomyłkę. Kto w ogóle coś takiego wypuszcza?

Zacznijmy od tego, że sam pomysł na książkę jest dobry. Mamy Rachel, która sobie jeździ do pracy pociągiem, obserwuje świat za oknem, snuje rozmyślania o życiu innych rodzin, upodobała sobie stalkowanie jednego domu, nagle zauważa coś nie tak. Jakiś czas później dowiaduje się, że Megan, lokatorka tego domu, zaginęła. Wtedy postanawia wszcząć własne śledztwo. I do tej pory byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że autorka zniszczyła bohaterów do cna.

Megan nagle zaczęła zapijać smutki alkoholem, bo nie wiodło jej się najlepiej z rodziną i mężem, a gdy mąż od niej odszedł dla innej, mogłaby się utopić w tym morzu wódki i tequili, które wypijała. Uznawano ją za wariatkę, bo teoretycznie nią była. To chyba nienormalne, żeby nawiedzać swojego byłego męża, wkradać mu się do domu i zabierać mu dziecko. Tom, były mąż naszej alkoholiczki został wykreowany na istnego kobieciarza i potwora. Anna, wcześniej kochanka, potem żona Toma, i ich dziecko to istna komedia. Kobieta jest zapatrzona w mężusia i dzieciątko, nic innego się dla niej nie liczy. (Ale to może być tylko mój wymysł, bo mój instynkt macierzyński uleciał razem z pieniędzmi wydanymi na książki.) Scott, mąż zaginionej Megan, okazał się nieumiejącym bronić swojej żony słabiakiem, którego parę razy chciałam potrząsnąć i krzyknąć, żeby się w końcu ogarnął. Wątek z psychologiem był moim zdaniem niepotrzebny i wymuszony,stworzony po to, żeby powieść była nieco dłuższa o te kilka nędznych stron.


Fabuła: 6/10
Bohaterowie: 1/10
Styl pisania: 7/10
Ogólnie: 3/10

Podsumowując: książka może być okej, jeśli czytacie mało kryminałów lub w ogóle czytacie mało. I mam nadzieję, że film będzie lepszy.

Dajcie znać, czy czytaliście już "Dziewczynę z pociągu" i jakie macie odczucia co do tej pozycji. Czekacie na ekranizację?

Paulina ♥